Sevmiyorum ama yazacagim...

Hastalikla ilgili post yazmayi nedense hic sevmiyorum. Ama yazmam lazim cunku bu Cihan'in ilk ateslenmesi, ve bizim ilk kabusumuz oldu. Belki hepinize normal gelebilir cocuk ateslenmis ne var bunda gibisinden, ama bizim icin ilkti. Yani benim cocugum 10 aydir ilkkez boyle oldugundan savunmasiz yakalandik.
Fazla uzatmayim, cikardigim sonuclar

- Insanin cocugu hastalaninca ve elinden hicbirsey gelemeyecince icinde bulundugu caresizligi cok aci bir sekilde goruyor.
- Keske ben hasta olsam o olmasa diyorsun.
-Onun atesten peltelesmis vucudu insani uzuyor.
- Aktif capcanli anlarini arar oluyorsunuz, keske iyi olsada butun kablolari cekse diyorsunuz.
-Ve Vahap'i yilin babasi seciyorum... Gosterdigi ilgi, alaka, beni benden aldi. Benden fazla Cihanla ilgilendi. Atesini hep o olctu, gecenin bir yarisi uyuyabilmisken ben o cocugunun bas ucundan ayrilmadi ve acile gidelim diye beni uyandirdi. Dun de Cihan'i yatagima goturdum, ben yaninda uyudum, Vahap yatakta rahat olalim, ve Cihan'i ezmekten korktugu icin yere yatmis. Altina bisey almadan, ve surekli atesine bakti. Ya ben, kotu anne gibi uyuyordum. Kendimden utaniyorum. 2 gunden beri toplam 5 saat uyku belki uyumustur Vahap. Bu satirlari okumayacagini biliyorum. Ama yinede yazayim, esim oldugun icin cok mutluyum. Beni idare ettigin icinde ayrica tesekkur ederim sana....

Hastanedeki hali...