Yol Yolcunundur...

Gezimiz en hizli sekilde devam ederken, yorgunluk artik kendini gostermeye basladi... Ucaklar, valizler, otobusler....

Herseyden zor olanda Cihan... Artik onu kontrol altina alamiyorum. Durduramiyorum...

Turkce kelimeleri bayagi gelisti. Surekli "gel. git, ac, abi, aba ve durmaksizin anniiii" diyor...

Gorundugu gibi bir cocukla ucak yolculugunu artik son noktaya getirdim. Cihan gercekten durmuyor, zaptedemiyorum, agliyor, kemeri takmak istemiyor... Oyuncaklarla birazda olsa idare ediyoruz...

Feribot bekleme gibi bi isgence yasadikki sormayin, evlere senlik Cihanin yapmadigi sey kalmadi. EN basidide fotoya bakin....

Dedemle cok anlastilar, Cihan sanki geldigimiz evde yaslilarin oldugunu anladi birden duruldu. Cok agirlasti. Bizler gibi koltuga oturdu. Hic dede ve anneanneyi yormadi....

Sahile gidiyoruz deliler gibi kosuyor. Aksam 9'da gidici :) En guzel yontemmis cocugu yormak. Gerci kaynanam bu yontemi hic sevmedi, kilo almiyormus :)

Oglum sosyallesti... Kuslara yem veren amcaya 'veerr' dedi :))

Hamsimi de yedim :)

 Ve beeennn :))
Yanimdakide seker kuzinim. Kendisi bu yil ogretmen oldu cok guzel bir ogretmen oldu.

 Hep sirittigim dogru :)

 Pozlar nasil ama :)

 Kuzinlerim ve ben :) Nuray (sagdaki ) carsamba dugunu var heyecandan olecek :)

Bastaki ve sondaki lise arkadaslarim, beyazlilar kuzinler...Arkadaslarim benim...
Sunuda anladim. Uzakta yasamak bu yonden cok uzucu, insanin gercek anlamda biseylerini paylastigi arkadaslari, akrabalari olmasi cok guzel bisey. Ve ben bu duygudan yoksun olacagim...



Son olarak saclarimi degistirdim. Nasil olmus... Kalici dalga yaptirdim 1 yillik, benim hosuma gitti. Vahapta cok begendi...