Bazen ne anneligi ne de iyi bir es olmayi beceremedigimi dusunmeden kendimi alamiyorum... Cevremdeki insanlara bakiyorum, ya cok iyi anne profili goruyorum, ya da cok iyi es profili. Sanki kimse her ikisini tam anlamiyla yapamiyor. Kendimde ise her ikisini yapamayan basarisizlik goruyorum.
Cihan uc bucuk yasinda... Hala tam anlamiyla konusamiyor... Hala bezi birakamadik... Hala yemek yemiyor... Hala gece 10 defa kalkiyor... Hala bebek gibi... Simarik ve mizmiz da oluyor... Bizi isine gelince dinliyor... Dediklerimizi anladigini biliyorum ama inanilmaz bir inatla yapmiyor, ve surekli aksini yapiyor. Ev icinde inanilmaz slklcl bir cocuk olabiliyor. Surekli ilgi ve alaka istiyor. Disarda biraz daha uyumlu... Sanirim bunun sebebi kresde surekli ilgi ve alaka gormesi... Disarisina da kucuklugunden beri alismis bir sekilde hemen adepte olabiliyor. Ancak restoranlarda hala zor anlar yasiyoruz... Gitmemek daha mantikli geliyor...Yani oturup konusan, uslu uslu anne babasini dinleyen, resim yapan cizen yemek gelince yiyen bir cocuk olamadi hala.... Herseye izin veren biri olmadigimi biliyorum... Mesela, kahvaltini etmeden sunu yapmam diyorum... O seyi yapmamayi kahvalti etmemeye tercih ediyor... Ve bilerek mesela -no mama, no caillou- diyor.... Yani yapacagi adimin sonucuna katlaniyor... Bu da onun aslinda beyin olarak geri olmadigini ama muhtesem bir inat yapisina sahip oldugunu gosterir ve Vahap'in ayni ANASI tezini dogrular.... :( Ya da Cihan'a kesinlikle el kaldirmam. bir kere belki yapmisimdir sonra kendimden nefret eder gibi olmustum hatta hic unutmam Ilknur, Birgul ve Asli'ya gunah cikarmistim :) Sonuc olarak, Cihan ile iliskimizi anne-ogul otoritesinden cok, sanki aralarinda 22 yas olan abla kardes iliskisi gibi gordugumu aci da olsa farkettim... Ve acilen abla rolunden cikip, anne kimligine burunmem gerektiginin bilincindeyim....
Gelelim es durumuna, size oluyor mu bilmiyorum ama esimden cok sey bekliyorum.... Yani beklentilerimin hepsine cevap veremeyince de hemen beni sevmedigini dusunup, ima edip, kavga edip sebebsizce kusup, beni sevmiyorsan ayrilabiliriz olayina getirebilecek kadar da psikopat oldugumu dusunuyorum... Yapici degilim yikiciyim, bencil de olduguma inaniyorum, o ne dusunuyordan ziyade ben ne istiyorum mantigi icinde yasadikca da pek bir yere varilmayacagini bildigim halde de kendime engel olamiyorum.... Bazen Vahap'a cok yuklendigimi dusunuyorum, ama pek de umursamiyorum.... Hep isteklerime odaklaniyorum... Onun hata yapmaya hakki yok sanki... Hep ben hakliyim... Insanlar ya yaptiklarini gormezler ama yapmaya da devam ederler, ya da onemsemezler... Ben yanlisliklarimi bildigim halde duzeltmek icin ugrasamiyorum... Sanirim Vahap'a karsi saplantili bir ask yasiyorum... Onu hayatimin merkezi yaptim ve surekli her atacagim adim icin, ayagimi tut, adim attir der gibi onu hep yani basimda istiyorum. Benim her ihtiyacim oldugu anda o orada olmali, ama onun bana ihtiyaci varsa sorun degil.... Cok bencilimmmm cokkkk.....
Sanirim ben oncelikle, bencilligimden ve sadece esime karsi takindigim sevgi egoistliginden vazgecmek, normal bir es, hayati akisina birakan bir es, esinin hata yapmasina izin veren bir es olmak istiyorum oncelikle, sonra da iyi bir anne..... Neden once anneligi secmedigimi de bilmiyorum....
Neyse gece gece bu kadari yeter.....
Herkese Paris'den iyi geceler.......
2 yorum:
yaa sen var ya sen bir tanesin .sen sorunu çözmüş ama çözmek işine gelmiyor.annelik konusunda da bende çok otoriter olduğumu ve mert in bu yüzden benden ilerde uzaklaşacağını düşünüp mutsuz oluyorum bende ve ben de kendimi değiştiremiyorum .Ya ne yazayım başka bilemedim sen yazmış cevabını da vermişsin zaten kendi küçük aklın büyük kadın ve deli kadınsın iyi ki tanımışım seni gülom .
Genç annesin Gülom, Cihan büyürken sen de büyüyorsun ve olgunlaşıyorsun. O yaşta ben de olsaydım senin gibi olurdum eminim.
Sevgi pıtırcığı arkadaşım ,öpüyorum seni :)
Yorum Gönder