Ince Cizgi

Muzicons.com


Hayatta en cok belirsizliklerden korktum. Herseyimin planli ve programli olmasida bu yuzdendir.

Hayat o kadar hizli akiyorduki, yasadigim her andan zevk almam gerektigini 18'imden sonra anladim.

Herkesi kendim gibi gordum, cok uzuldum, cok kirildim, ama asla degismedim. Hala herkese ayni davraniyorum.

Cok boluk porcuk bir ailem oldu, babami neredeyse hic gormedim, o beni cok sevdi, ben onu hic sevmedim, ona cok kotu davrandim, onu babammis gibi asla goremedim. Ve bir gun anne olunca, esimin yaptiklarini gorunce, bir bebegi buyutmenin zorluklarini yasayinca, babami birden sevdim. Simdi her uc gunde bir ariyorum.

Her zaman empati kurabildim, hicbir zaman benim dedigim % 100 dogrudur demedim. Karsimdakinin yaptiginin guzel bir sey olmadigini farkettigimde asla aynisini yapmadim.

Hayatta en cok ölmekten korktum. Hic ölmek istemedim. Ölum korkusu saplanti haline geldi, elimde degildi surekli aklima geliyordu.

Sonra Cihan dunyaya geldi, bu sefer ona birsey olacak diye korktum. Surekli gozumun onune farkli farkli senaryolar geliyordu.

Ve sonunda anladimki aslinda ben ölumden korkmuyormusum. Öldukten sonraki o belirsizlikten korkuyormusum. Tam kendimi astim derken, Paris'teki arkadasim Songul'un olum haberi geldi. Kendisini asmis. Cok etkilendim. Bir insan nasil kendini asar dedim. Bir insan nasil kendisini bir bilinmezligin icine atar. Bir insan nasil iki tane cocugunu arkasinda o sekilde birakip gider. Bir insan nasil bu kadar bencil olabilir. Bir insan nasil hayattan bu kadar nefret eder, hic mi baska cozum yolu bulamaz.... Dedim dedim ama icinden kendim bile cikamadim.

Hayat aslinda o kadar degerliki.  Kucucuk bir ates boceginin sirtindaki ifadeden yola cikip vayyy bee diyebilmektir...