Hic bir sey yapmiyorum. Canada beni cok tembellestirdi. Paris'teyken cok aktiftim. Okul, ev, arkadaslar, hafta sonu cikmalari, sinemalar, café'ler, param hic yoktu ama bu kadar bos bir insan degildim. Birde Canada'da bulamam diye bir valiz dolusu kitapla gelmistim. Hangisini mi okudum? Hic birini. BIr bucuk yildan beri Sofi'nin dunyasinda oyle vakit harciyorum, en son kaldigim sayfayi bile unuttum. Oysa o kitabi ilk okudugumda, 1 haftada bitirmistim. Yalan olmasin, gecenler ders icin « Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran» yani « iBRAhim bey ve Kuran'in cicekleri» adli kitabi okudum. Kitapligimda, kimler var kimler... Ama bende mecal yok.
Onun disnda kendimi cok cok cok cirkin, sisko, pis birsey gibi hissediyorum. Buraya geldigimde 50 kiloydum, 36 bedendim. Sonra Fast-food'a olan asiri duskunlugumden - Paris'te pahali geliyor- burda da koca ne dersen he diyor :) 2 ayda 8 kilo aldim. 58 kiloyla hamile kaldim, 75 kiloyla Cihan'i dogurdum. Sekerim cikmasaydi daha da siserdim. Dogumdan hemen sonra 65 kilo oldum. Bir hafta icinde 70 oldum. Tabi kilo alimlarim hizlaniyordu. Bende yaklasik 1 yildan beri basement'a ( bodrum katinda) duran kosu bandiyla merhabalastim. Hergun 45 dakika yuruyordum. Ama kilomda hic bir degisiklik olmadi. Ne aldim, ne de verdim. Yemegimede hic ara vermedim.
Simdi mi? Dikisler yuzunden yuruyemiyorum. Gecen yil aldigimiz montlar olmuyor. Kis geliyor. Pantalonlarim dizimden yukariya cikmiyor. Hep esofman giyiyorum. 22 yasinda 70 kilo igrenc bisey oldum. Vahap'a aciyorum. Boyle bir balinayla birlikte yasiyor. Ben bile aynada kendime bakmazken o beni hep goruyor :)
bu arada temizlik yapiyorum, yemek yapiyorum, koca parasi yiyorum, hic uretmiyorum, bol bol tuketiyorum. Ve aksam olunca bazi geceler, sinirimi zavalli kocacigimdan cikariyoru. Sanki oymus gibi butun bunlarin suclusu...
Aslinda sorun mazeretler degil. Sorun Ben'im. Socrates'in bir lafi vardir " Dunyayi degistireceksen once kendinden basla" diye. Ne kadar da dogrudur. Ben ben oldukca, ben kendimi degistiremedikce, asla ne tatmin olurum ne de mutlu.Optimist olalim. Mutlu olalim, hayattan zevk alalim... Su guzellige bakip mutlu olalim.
Su saclarin guzelligine bakin :) Bugun hep dikiliydi, su anda saat aksam 9:11 ve hala dikili :)))
Seviliyorsun...
4 yorum:
Oncelikle blogun cok samimi :) hayirli olsun bebisin daha cok kucukmusunuz, buraya ilk geldigimiz seneler bende senin gibi esimi hic bir yere gondermiyordum gerci hala zor gonderiyorum ama biraz gevsedik tabii bu konuda :)
Kendine haksizlik etme verirsin insallah kilolari daha bebisin kucuk sporda ilk basda sIklastiriyor sonra vermeye baslarsin.
Benim en buyuk sorunum hala ehliyetimi alamamis olmam. Yasadigimiz bolgede arabasizlik cok kotu. Esimde surekli beni goturemiyor. Arkadaslarimda uzaklarda oturuyorlar, cok slkklliyorum, allahtan okulum var, cocukta kucuk olunca, insan bunaliyor surekli evde. Disarsida buz gibi olma yolunda, karlar almis basini gidiyor :))
Iste boyle anlayacagin, New York eminim daha eylencelidir :)
tatlım benim aynı şeyleri yaşadım ben de hatta kafayı yiyordum..off çok sıkılıyordum..sonra ne mi oldu ?alıştım :))hem senin ne güzel okulun da var..sıkma canını ben de kiloları hemen vermiştim ama bazen sıkıntıdan sinir harbi yaşıyordum..üzme tatlı canını ve unutma ki cihan bundan çok etkilenir..özellikle küçükken yani şuararlar senin ruh halin neyse onunki de o olur..öpüldün
Ay canim sagol ya :)) Duygulandim... Cihana gelince herseyden etkilendigi dogru. Dikkat etmeye calisiyorum zaten
Yorum Gönder